About Me

NOG MEER OVER MIJ…

Ik ben Charlotte, moeder van Sophie (2019) en #dogmom van Coco (2014).  

Bij mij gaat niets zoals het ‘moet’. Dat kan heel lastig zijn maar ook heel mooi. Je wordt er in ieder geval een interessanter en opener persoon door. Iedereen heeft een verhaal en op deze blog maak ik je graag deelgenoot van het mijne. 

In 1992 ben ik tussen de kazen in Alkmaar geboren. Met een grote zus en een grote broer heb ik als ‘toetje’ een heerlijke jeugd gehad. Mijn hele familie is sportief dus ik begon al op jonge leeftijd met dansen, zwemmen, hockey, paardrijden en snowboarden. Ik kon geen genoeg krijgen van alle buitenschoolse activiteiten want school was niet echt mijn ding. Ondanks dit actieve programma moest ik vanwege mijn overgewicht vanaf mijn achtste op een speciaal kinderdieet. Als kind is het lastig om anders te zijn, maar ik heb hier vooral positieve herinneringen aan. Ik werd niet gepest om mijn gewicht en ik mocht, wanneer iemand op school trakteerde, uit mijn eigen suikervrije snoeppot een snoepje kiezen.  

De middelbare school was voor mij een moeilijke periode. Ik had een hechte groep echt leuke vriendinnen maar school zelf was een probleem. Door mijn dyslexie en concentratieproblemen werd ik al snel weggezet als dom. Terugkijkend zou ik heel graag mijn tiener-zelf willen zeggen dat niemand dom is en dat je je nooit door iemand anders in een hokje moet laten duwen. Gelukkig had ik een moeder en zus die wel in mij bleven geloven. 

Op sportief gebied was ik daarentegen juist een talent en werd ik zelfs Nederlands kampioen snowboarden (2007). In Nederland hebben we geen bergen of sneeuw dus om goed te kunnen trainen voor internationale wedstrijden ging ik op mijn zestiende voor het eerst alleen (zonder ouders) naar het buitenland. In Chili ging er een wereld voor mij open. Ik werd voor het eerst confronteert met een andere cultuur, zonder de veilige cocon van mijn familie. Mijn passie voor reizen voorbij de gebaande paden was geboren. Helaas eindigde mijn reis in het ziekenhuis van Santiago omdat ik met snowboarden mijn nek had gekneusd maar zelfs deze tegenslag heeft mijn passie voor reizen niet de kop in kunnen drukken. 

In de schoolbanken van mijn vervolgopleiding evenementenorganisatie (MBO) aan het Johan Cruyff College in Amsterdam ontmoette ik mijn vriend, Joeri. Hij is een typische Amsterdammer met een grote mond en een klein hartje. Hij maakte met zijn moeder en zus al op jonge leeftijd verre reizen en het duurde niet lang voordat we plannen maakte om samen op reis te gaan.  

Topsport vraagt offers. Rond mijn achttiende begon ik steeds meer te twijfelen of ik dat wel wilde. Het gevoel dat ik krijg als ik met mijn snowboard een vers besneeuwde piste sta af ga is onbeschrijfelijk. Maar uiteindelijke wilde ik meer dan alleen maar snowboarden. Ik kreeg de kans om als model naar Parijs en Londen te gaan voor Fashion Week (duurt een maand) en pakte deze, zonder om te kijken, met beide handen aan. 

Nu denken veel mensen dat het leven als model tijdens dit soort grote momenten alleen maar rozengeur en maneschijn is. In het echt kan je deze momenten beter vergelijken met een marathon. Je hebt bijna geen tijd, maar vooral geen puf, om te genieten van de stad waarin je tijdelijk woont. Je gaat van casting naar casting en krijgt daardoor de hele dag ‘feedback’ op je uiterlijk. Ik ben best trots dat ik heb geleerd om daar mee om te gaan maar het drukte wel de pret. Daarnaast merkte ik dat ik voor een succesvolle carrière als model ook dingen zou moeten opofferen. Ik wilde niet de ene topsport voor de andere inruilen en ging dus vol goede moed op zoek naar een nieuwe droom.   

Het idee van een blog speelde sindsdien altijd ergens achter in mijn hoofd. Maar ik had nooit eerder een droom die zo onbereikbaar voelde. Met mijn dyslexie durfde ik het gewoon niet aan. Ondertussen had ik vlak na het afronden van mijn opleiding een fijne baan met leuke collega’s gevonden maar ik leefde op zo veel verschillende plekken in Nederland (Alkmaar, Amsterdam, Heereveen, Breda) dat ik mij nergens thuis voelde. 

In 2015 namen Joeri en ik, na veel wikken en wegen, de lastige beslissing om naar Bratislava (Slowakije) te verhuizen voor zijn voetbalcarrière bij ŠK Slovan Bratislava. Ruim vijf jaar later zijn we heel blij dat we deze sprong in het diepe gewaagd hebben. Vooraf hadden we nooit gedacht dat we hier zo lang zouden blijven en dat we in deze jaren zo veel mooie herinneringen hebben mogen maken. 

Als tiener kreeg ik van een dokter te horen dat ik mogelijk niet zelf of zonder medische hulp kinderen zou kunnen krijgen. Het was daarom een totale verassing dat ik op onze rondreis in Zuid-Afrika ontdekte dat ik al zo snel zwanger was van Sophie. Tot de bevalling ging alles, op een paar ongemakken na, heel voorspoedig. De bevalling zelf en de problemen met de gezondheid van Sophie waren een hele bittere pil. Waar ik eerst niet durfde te schrijven, schreef ik nu alles van mij af om het op die manier een plekje te geven. Ik zocht online naar soortgelijke verhalen maar kon niets vinden. Ik voelde me die eerste maanden zo alleen en radeloos dat ik niets liever had gelezen dan het verhaal van iemand die een soortgelijke situatie had meegemaakt en die mij een hart onder de riem kon steken. Zelfs als iemand je niet kan vertellen dat het allemaal wel goed komt, is het fijn om je in ieder geval niet alleen te voelen. Lees hier alles over mijn bevalling en de eerste lastige maanden (komt binnenkort online). 

Je leest het vaker, maar het moederschap heeft mij een bepaald zelfvertrouwen gegeven. Ik ben nog steeds onzeker over hoe ik schrijf maar ik laat me daar niet door tegenhouden. Wil ik bloggen over reizen en moederschap? Wil ik een webshop voor mijn zelfgemaakte speenkoorden en andere leuke spullen voor kinderen? Wil ik andere ouders een platform geven om ervaringen te delen? Dan doe ik dat gewoon! Het is misschien te breed of juist te specifiek maar het is 100% waar ik voor sta. Het nu de hoogste tijd om deze lang gekoesterde droom te verwerkelijken. 

Met de lancering van Mom’s journey op 5 april 2021 heb ik de eerste stap gezet. Mijn verhaal krijgt daarmee een nieuw hoofdstuk en ik nodig je van harte uit om daaraan mee te doen. Als je graag wilt meepraten, kan dat onder elke blogpost. Heb je een verhaal dat je wilt delen? Stuur dan een email naar charlotte@momsjourney.nl