We waren op de terugweg van Spanje in mei 2018 en ik voelde me de hele rit in de auto niet lekker. Ik kreeg niks door mijn keel heen en ik rook de mini gehaktballen onder in mijn tas. We kwamen na 14 uur rijden eindelijk thuis en ik ben gelijk naar bed gegaan.
Toen we wakker werden was ik misselijk, tot kotsneigingen toe. Ik zei kom, we gaan een zwangerschapstest doen. En ja, daar zagen we 2 streepjes. Onze eerste reactie was, wat nu? We woonden in een super klein appartement. Ik wou gelijk mijn moeder bellen maar die nam niet op. Dan maar naar mijn schoonmoeder om het te vertellen. Die schrok natuurlijk, maar ze was blij. Het eerste wat ze zei was, kom maar terug bij ons wonen. Zo gezegd, zo gedaan. We pakte onze spullen en gingen daar setellen. Ondertussen hadden we het in tegen de familie en op het werk verteld.
Op 6 juni kregen we onze eerste echo. Super spannend maar zo bijzonder. Het zag er goed uit en op dat moment mocht iedereen het weten.
Ondertussen bleef ik maar misselijk. Ze zeggen dat het na 12 weken wel voorbij gaat en gelukkig was dat ook zo.Mijn zwangerschap ging goed. We zijn lekker nog naar Spanje geweest en met terugkomst stond onze nieuwe auto klaar. We wilden een gezinswagen en een kleine Beetle voor de kleine man.
Met 26 weken had ik veel last van harde buiken. Ik voelde geen beweging dus hup, naar de verloskundige en door naar het ziekenhuis. Daar zaten we dan weer een halve dag.
Met 28 weken kwam er ook steeds meer vocht bij in mijn handen, voeten, gezicht en armen. Vanaf dat moment kon ik elke week naar het ziekenhuis voor mijn harde buiken en hoge bloeddruk. Ik ben ook met 28 weken gestopt met werken. Ik voelde me opgeblazen door al dat vocht, het was niet normaal hoe erg mijn voeten eruit zagen.
Met 32 weken hebben we een buikgips laten maken. Helaas was ik flauwgevallen, bijgekomen en toch doorgegaan want ik wilde het afhebben. Daarna ging ik gelijk naar bed omdat ik weer niet lekker was. De verloskundige is dan geweest en erna gingen we weer naar het ziekenhuis.
Na 35 weken was ik er helemaal klaar mee. Ik kon niet meer. Ik mocht op gesprek komen bij de gynecaeloog om eerder te bevallen.
Ze gingen me inleiden met 39 weken. Het weekend voor het inleiden was het best spannend. Nu waren we nog met 2 en straks met 3. Wat gaat ons te wachten staan.
Op 14 januari heb ik ‘s ochtends voor de laatste keer foto’s laten maken van mijn buik. In de avond mocht ik naar het ziekenhuis voor de inleiding. Er werd een ballonnetje geplaatst. Ik mocht naar huis met wat Paracetamol om te gaan slapen.
Nou, ik heb het geweten. De hele nacht lag ik wakker van de pijn in mijn buik
De volgende ochtend om 6 uur mocht ik bellen voor hoelaat ik weer in het ziekenhuis moest zijn. Toen we aankwamen hebben ze mij gecontroleerd. Het ballonnetje zat los en ik had 1 cm ontsluiting. Oke, dat is iets.
Om 9 uur werden mijn vliezen gebroken. Om half 11 vroeg ik om een ruggenprik. Ik had buik- en rugweeën. Wat is dat een vervelend iets, die ruggenprik! Uiteindelijk heeft het ook niet gewerkt helaas.
Ze kwamen af en toe kijken hoe ik met de ontsluiting zat. 2-3 cm in de midaag, 2-3 cm in de avond. Pas na middernacht had ik 4-5 cm en toen ging het hard. Wat had ik een pijn en wat was ik moe!
Om half 7 had ik volledige ontsluiting. Ik mocht gaan persen maar in plaats van persen wou ik slapen. Ze hebben met de vacuumpomp geprobeerd maar hij wilde er niet uit. Ik had ook zwangerschapvergiftiging en ik moest naar de OK gebracht worden. 5x hebben ze geprobeerd in mijn rug te prikken, wat heb ik gevloekt daar! Helaas lukte het niet en werd ik onder volledige narcose gebracht. Jochem moest toekijken hoe ik daar lag met toeters en bellen en mijn ogen dicht geplakt.
En daar kwam hij;
Myliano Verschuren
Geboren om 08:05 uur
3260 gram en 48 cm
Hij was paars en blauwig want hij had ook narcose gehad en hij had extra hulp nodig.
Ik werd wakker op de uitslaapkamer. Het eerste wat ik vroeg was, waar is Jochem? Ik besefte nog niet dat er niks meer in mijn buik zat.
Rond 11 uur gingen we naar Myliano. Daar lag hij ook met slangetjes. Het besef dat ik moeder was kwam nog niet tot me door. Ik ben naar een andere afdeling gebracht waar ik werd gewassen. Wat had ik een pijn!
Daar kwam de eerste visites aan vol tranen. Ze mochten kijken op de afdeling waar Myliano lag. Hij moest nog in de gaten gehouden worden.
We zijn ‘s avonds samen naar Myliano gegaan om te kijken. Toen we ‘s nachts weer gingen, kwam het moeder gevoel pas. Hij was onrustig en ik voelde dat op een afstand al aan.
Na 1 nacht zonder hem mocht hij bij ons op de kamer. Jochem en ik hebben veel gekroeld.
We mochten naar huis maar dat wilde ik niet. Ik voelde me nog niet goed genoeg om naar huis te gaan. Ik wilde naar een kraamhotel een paar verdiepingen naar boven. Daar hebben we van vrijdag avond tot maandag ochtend verbleven. Wat een fijne hulp was dat!
Ik heb een horrorbevalling gehad. Ik heb op een donkere wolk gezeten en het heeft lang geduurd voordat ik voelde, dit is mijn kind en ik ben moeder.
Neem echt rust als je een keizersnee hebt gehad. Ik heb er na 2 jaar en 5 maanden nog steeds last van.
Liefs,
Estelle
