Op vrijdag 12 April waren Stef en ik uitgenodigd bij vrienden van ons voor een gezellig avondje met een hapje en drankje (voor mij natuurlijk alchol vrij). Het was een super gezellige avond met allemaal lekkers, het kon niet op. Tegen de klok van 23:00 uur kreeg ik wat last van mijn buik. Een zeurderig gevoel en het leek alsof ik gewoon aandrang had om naar het toilet te gaan. Wij hadden geen avond eten gegeten, alleen de hapjes die op tafel stonden, dus ik gaf dat al snel de schuld.
We zijn toch maar richting huis gegaan. Thuis aangekomen stapte ik lekker even onder de douche. Stef lag al heerlijk in dromenland. Alleen ik kon mijn draai niet vinden. Tegen 02:00 uur toch maar besloten om naar beneden te gaan en een kopje thee te zetten. Om 03:00 uur heb ik voor de zekerheid de Verloskundige gebeld en die vertelde mij om de weeën te gaan timen, want het lijkt erop dat het is begonnen. Oke dacht ik, en nu? Snel een appje gedownload en de weeën beginnen timen.
Ik moest terugbellen om te vertellen hoeveel tijd er tussenzat. Ik had niet echt het gevoel dat mijn bevalling was begonnen, ik had meer het gevoel dat ik heel nodig naar het toilet moest.
Om 04:00 uur toch weer even gebeld. Ja zei ze, ik kom straks toch even jouw kant op. In de tussentijd ben ik naar het toilet geweest (wat voor mijn de opluchting was), Stef wakker gemaakt en dan wachten op de verloskundige.
Toen de verloskundige aankwam ging het eigenlijk wel weer. Evengoed wou ze de controles uitvoeren en tot mijn verbazing had ik al 3 centimeter ontsluiting. Haar dienst zou er bijna op zitten dus kon om 08:00 uur weer bellen met de verloskundige van dienst. Gelijk onze ouders op de hoogte gesteld en nog even terug naar bed gegaan. Om 06.15 uur heb ik toch Stef wakker gemaakt en gevraagd of hij weer wilde bellen want ik begon toch meer pijn te krijgen.
Controles weer uitgevoerd en wat? Ik zat al op 7 centimeter. Dus hup spullen gepakt en richting het ziekenhuis. Ik wilde namelijk graag in het ziekenhuis bevallen. Meer het idee mocht er wat zijn, dan ben ik er alvast. Aangekomen in het ziekenhuis kon ik nog even rustig douchen.
De ontsluiting zette helaas niet meer snel door, terwijl het thuis in een flink tempo ging. Ze wilden toch nog even een echo maken van ons spruitje en kwamen er toen achter dat de kleine man een sterrekijker was geworden. Ojee, dit was niet helemaal de bedoeling kleine vriend.
Het duurde allemaal en het duurde, op geven moment wilde ik een ruggenprik. Ja mevrouw, wij zetten u op de lijst, het kan mogelijk één uur duren. Eén uur dacht ik, nee toch!! Het uur was voorbij en daar kwamen ze, even de ontsluiting checken en dan kan je voor de ruggenrpik. Dat feestje ging mooi niet door, te ver in de ontsluiting…
Gelukkig kon ik nog aangesloten worden aan de Remifentanil pomp. En eerlijk? Ik zou dat ieder ander aanraden. Ik ging hier wel goed op haha. Alleen de kleine zijn hartslag ging omlaag dus er was even wat paniek. Ze hadden het zelfs over een spoedkeizersnede, maar de oerkracht die wij in ons hebben kwam naar boven. Dit was namelijk iets wat ik abolsuut niet wilde en ik zat tenslotte al bijna op volledige ontsluiting.
Bijna… nog een klein stukje en ik was daar tot de geboorte van onze zoon. Omdat hij een sterrekijker was moest hij geholpen worden met een vacuumpomp. En daar om 13:11 uur op 13 April 2019 was hij dan, ons wonder Stef Francesco Johannes. Gezond en zo mooi. Omdat hij wat moeite had met het zelf geboren worden, moest hij door de kinderarts even geholpen worden met de juiste start.
Nu konden we eindelijk gaan genieten, genieten van het moment dat er zo een kleine hump op je borst ligt die je bijna 9 maanden hebt gedragen.
Al snel druppelde er familie binnen. En toen kwam daar mijn moeder met een broodje filé van de lekkerste slager van Alkmaar (Jeroen de Vries). Niet alleen gelukkig met de geboorte van Stef, maar ook dolgelukkig met mijn broodje filet americain.
Wij moesten een nachtje ter observatie blijven, maar dit vonden wij helemaal geen probleem. Papa mocht lekker bij ons blijven. Zondag 14 April 2019 mochten wij lekker met zijn drieën naar huis. Dit vond ik wel spannend. Je gaat met ze tweën uit huis en komt als gezin terug. Maar wat waren blij bij thuiskomst.
Mijn bevalling heb ik als fijn ervaren. Ik zeg wel eens, ik zou het zo weer doen. Al is niet elke bevalling hetzelfde natuurlijk. Nu is het wachten op ons tweede wondertje, want Stef krijgt een zusje in Augustus.
Ik hoop dat jullie mijn verhaal leuk vonden om te lezen en misschien wel geruststellend voor de moeders onder ons die nog bevallen moeten.
Liefs,
Katjana
