Daar is hij dan, de positieve test! Sneller dan dat wij zelf verwacht hadden. Er komt een mini mensje zich bij ons aansluiten. Dit kleine wonder groeit in mijn buik. Hoe onwerkelijk en bijzonder dat is, kan je je niet voorstellen. Mijn buik is haar huisje voor 9 maanden lang! Er komt best veel op je af tijdens een zwangerschap. Veel leuke maar ook serieuze dingen waar je over na moet denken. Je moet natuurlijk spulletjes gaan uitzoeken en kopen voor de babykamer. Al die kleertjes waar je niet uit kan kiezen ze zijn allemaal zoooo schattig!
En dan de bevalling. Hoe wil je dat? Hoe ga je je daarop voorbereiden? Ga je cursussen doen? Of sluit je je aan bij een praat groepje, want ja die hadden ze bij ons ook. Zelf koos ik hier niet echt voor en liet ik het liever gewoon gebeuren. Ik vond het allemaal nogal zweverig om daar allemaal aan mee te doen. Een bevallingsplan? Nee die had ik niet echt. Mijn voorkeur ging wel naar het ziekenhuis, want mocht het fout gaan zit ik tenminste al meteen op de juiste plek. Verder maakte het mij niet veel uit. Zolang de kleine maar gezond ter wereld komt.
Mijn hele zwangerschap ging eigenlijk vrij soepel. Na wat struggelingen op mijn werk die veel stress gaven heb ik besloten om al vroeg in mijn zwangerschap voor mijn eigen gezondheid en die van de kleine te kiezen. Dit in overleg met de verloskundige. Ik had namelijk door de stress veel krampen en klachten. Ik wilde absoluut niet dat ik zometeen complicaties ging krijgen door mijn werk. Werk kan mij in dat geval gestolen worden. Ik zat dus al vanaf eind oktober in de ziektewet. Ergens was dit erg fijn, want ik merkte dat die rust mij zoveel goeds deed.
Elke echo werd ik weer blijer en blijer en wat groeide ons kleintje goed. In Februari nog super verrast met een babyshower, waarvan ik mij zo had voorgenomen niet te gaan huilen. Dit is niet gelukt helaas. De tranen vloeiden. Ergens had ik het ook al in de gaten wat er aan de hand was. Mijn moeder is namelijk niet zo goed in dingen voor zichzelf houden en deed nogal vaag.
De bevalling kwam steeds dichterbij. Ik was namelijk 17 april uitgerekend. Hoe dichterbij de bevalling kwam, hoe meer ik mij plots druk ging maken. Gaat dit wel goedkomen? Gaat het mij wel lukken? Is mijn kleintje niet gewoon een reuze baby? Zoveel vragen. Ik had namelijk een behoorlijke buik. Waardoor ik 100x de vraag kreeg: ‘’Weet je zeker dat het er maar 1 is?’’. Dit werd op den duur wel irritant. De vragen bleven maar door mijn hoofd spoken waardoor ik enorme slapeloze nachten had.
Naar aanleiding van een echo bleek dat ik extreem veel vruchtwater had. Hierdoor moest er dus een suikertest gedaan worden. Dat drankje was echt zo goor. Ik ben nog nooit zo misselijk geweest van iets. Overgeven dat mocht niet, want dan was de test niet meer geldig. Dus je raadt het al, ik was continu aan het kokhalzen en alles binnen aan het houden. Gelukkig kwam er uit de test dat ik geen zwangerschapssuiker had.
Na meer slapeloze nachten heb ik aan de bel getrokken. Mijn lichaam raakte op en ik ging naar de verloskundige. Ondertussen kwamen er ook maatregelen door de Covid-19 situatie. Ik moest overal alleen heen en Koen mocht niet meer mee. Het gesprek met de verloskundige was super fijn. Ik maakte mij zo enorm druk over de grootte van ons kleintje en of dit geen complicaties ging geven. Mijn stiefzusje is namelijk gehandicapt geworden bij de geboorte door een zuurstoftekort. Zij heeft te lang vastgezeten in het geboortekanaal en is daardoor lichamelijk en geestelijk gehandicapt. Wat nou als mijn kleintje zometeen ook groot is en het mij niet lukt en dit ook gebeurt. Ik zou dat niet kunnen. Ik werd angstiger en angstiger.
Na veel gesprekken met de verloskundige hebben we uiteindelijk een groei echo gedaan. Ze werd heel groot geschat. Na nog 2 groeiecho’s bleven de metingen hetzelfde. Afspraken met de gynaecoloog volgden en er werd mij al verteld dat ik niet langer dan 40 weken ging rondlopen met mijn buik. Zaya was ook niet van plan om in te dalen. Met 38 weken lag mevrouw nog steeds niet in mijn bekken. Ik werd nerveuzer en nerveuzer. Mijn lichaam raakte echt op ik voelde het aan alles. Weer een gesprek met de gynaecoloog volgde. Dit was geen leuk gesprek. Ik voelde mij echt alleen. Er werd gewoon gezegd, iedereen heeft het zwaar en iedereen zou haar kindje eerder willen zien. Dit was totaal niet de reden bij mij en na dit gesprek heb ik erop gewezen dat Zaya klaar is en eruit moet. Dat ik het niet meer trek lichamelijk en geestelijk. Toen is er besloten om mij met precies 39 weken in te leiden.
Vrijdag 9 april werd er een ballonnetje gezet. De volgende dag moesten wij ons om 8 uur ‘s ochtends weer melden. Het was echt heel apart. De verloskundige mocht geen hand geven vanwege de corona, maar mocht vervolgens wel daar beneden gaan controleren. Ze vonden dit zelf ook heel apart.
Ik had in ieder geval al 4 cm ontsluiting en ze gingen gelijk mijn vliezen breken. Oke dacht ik, nu gaat het beginnen. Ik moet mama bellen voor de hondjes. Koen moet nog naar huis voor extra spullen. Hopelijk gaat alles goedkomen en gaat het allemaal vanzelf.
Na een uur kwamen ze weer controleren. Ik zat nog steeds op 4cm en Zaya daalde ook nog niet in. Ze gingen wee opwekkers geven zodat Zaya zou gaan indalen en het allemaal wat beter op gang zou komen. Elke 2 uur kwamen ze controleren en werd de dosering wee opwekkers opgehoogd.
Ik werd zelf op een gegeven moment echt niet meer leuk. Ik wilde in bad, maar mocht eigenlijk niet uit bed. Zaya lag niet vast in mijn bekken dus de kans dat de navelstreng ging verzakken was daardoor enorm groot.
In bad kon in de weeën goed opvangen en was ik echt even aan het ontspannen. Ik wilde geen ruggenprik, dit door de angst voor naalden. Het infuus voor de wee opwekkers vond ik ook verschrikkelijk en ik heb de andere kant op gekeken toen ze het hadden gezet.
Rond 14.00 uur gingen ze weer controleren. Nog steeds 4 cm en ze konden Zaya zo naar boven duwen. Dit was wederom een teken dat mevrouw niet ging indalen en de wee opwekkers weer verhoogd werden. Om half 3 werd ik helemaal panisch in bad en ik MOEST eruit. De verloskundigen waren net met een dienstwissel bezig, maar kwamen mij meteen uit bad halen. Ik stortte bijna in toen ik even rechtstond. Ze hadden mij gelijk op een stoel gezet. De schaamte was ik inmiddels al voorbij en het kon mij niks meer schelen. Ik werd echt een heks. 1 van de dingen waarvan ik weet dat ik het heb geroepen is: ‘’Wie dit heeft verzonnen moet een nekschot krijgen!’’.
Ik heb veel gevloekt en de pijn werd echt ondraaglijk. Koen heeft heel weinig gezegd, want die weet dat ik op die momenten echt een woordenkots kan krijgen. Hij maakte dan weer wel grapjes, waardoor ik weer een beetje kon lachen.
Koen had even met de verloskundige gesproken en kwam naar mij toe om te vertellen dat het misschien toch verstandig is om een ruggenprik te krijgen. Dit ging ik namelijk niet veel langer volhouden. Uiteindelijk kwam daar de ruggenprik en ik kan je vertellen dit was echt het heerlijkste gevoel van die hele dag. Mijn alter ego was weer terug haar kastje ingegaan en ik was weer helemaal mijzelf. Na weer meerdere controles was het uiteindelijk 19.00 uur en zagen ze een beetje bloed bij mijn vruchtwater. Ze zeiden dat dit een goed teken was en dat er dus voordering was. Helaas na het controleren zat ik nog steeds op 4cm en Zaya lag nog steeds op de plek waar ze om 8.00 uur ook lag. Ik baalde zo. Er kwam toen ter sprake dat er een keizersnede ging komen. Ik dacht NEE dit wil ik niet, ik wil het zelf doen! Dus wederom een verhoging van de wee opwekkers en ze kwamen om 21.00 uur terug.
Ik was moe en sliep door de krampen heen. Ondanks de ruggenprik voelde ik continu een druk, maar ik was zo uitgeput dat ik gewoon kon slapen. Zaya deed het nog steeds goed. Na de controle is er overleg geweest met de gynaecoloog om de laatste verhogende dosering te gaan geven. Als dit niks deed gingen we over tot een keizersnede. Ze kwamen om 23.00 weer controleren en Zaya lag nog steeds zoals ze heel de dag al lag en ik had misschien net 5 cm ontsluiting. Het is nu verstandig om een keizersnede te gaan doen, zeiden ze.
Gelukkig was het geen spoed. Op het moment dat ze het zeiden viel er een last van mijn schouders. De spanning, de vermoeidheid, alles kwam eruit en ik heb dus daar alles onder gespuugd…
Ze gingen mij voorbereiden op de keizersnede. Nu was het wachten tot de OK vrij was. Gelukkig was dit al vrij snel. De verloskundige vroeg of ze foto’s moest maken. Ik dacht nee echt niet dat wil ik niet. Toen zei ze je kan het altijd nog verwijderen, opnieuw doen gaat niet. Hier gaf ik haar gelijk in dus mijn telefoon ging mee. Koen moest zijn apenpakkie aan gaan trekken en die kwam later naar de OK.
Daar lag ik dan op een klein tafeltje als een soort van Jezus die vast gespijkerd ging worden. Zo voelde ik mij ook echt. Ik werd daar ineens ook niet goed, werd lijkwit en daar kwam het weer. Ze waren gelukkig net op tijd met het bakje, anders konden ze kots gaan ruimen. Ik heb echt geen idee meer hoeveel mensen er in die kamer stonden. Ik lag daar poedelnaakt en het interesseerde mij echt niet. Die kleine moest eruit.
Ze vertelden dat je wel iets ging voelen, maar het door de verdovingen geen pijn doet maar wel een naar gevoel kan zijn. Geloof mij dit was het ook. Ik voelde getrek en geduw aan mij lijf, maar echt heel heftig. Het was ook zo raar want ik was vanaf mijn middel verdoofd. Ik weet alleen nog dat Zaya uit mijn buik werd gehaald en het 1e wat ik zei was ‘’ Koen ze heeft haar!!’’. Ik was echt bang voor een kale baby. Sorry not sorry maar in mijn hoofd kan ik dat niet handelen, een meisje en dan kaal. Het was voorbij. Zaya was er. Ze is gezond. Ze is met 39+1 weken om 23:45 uur geboren met een gewicht van 4110 gram en lengte van 54 centimeter.
De nacht daarna was nog hels. Ze hadden mijn medicatie pomp, die ze hadden aangesloten aan mijn ruggenprik, niet goed aangesloten. Hoe later het werd, hoe meer pijn ik had maar de verloskundige kon niks vinden. De volgende ochtend kwamen ze de medicatie vervangen en nadat ze hem hadden aangesloten ging de pijn gelijk weg. Conclusie, hij zat dus niet goed aangesloten…
Koen had ook niet een te beste nacht. Hij lag op een houten bankje dat eigenlijk te klein was voor hem en hij had precies op het verkeerde moment gekeken toen ze bezig waren met de keizersnede. Hij keek precies op het moment dat mijn buik ‘’opengetrokken’’ werd. Dit is natuurlijk niet echt een fraai gezicht en stond op zijn netvlies. Zaya sliep gelukkig goed. Tenminste iemand die lekker door sliep.
Ik had besloten geen borstvoeding te geven. Mijn lichaam was op, alles zei nee Nadeche dit moet je niet doen dit ga je niet trekken. Maandagmiddag mochten we naar huis. Alleen was mijn ijzer wel veel te laag maar in overleg met de gynaecoloog mocht ik toch gaan zonder eerst nog een ijzerinfuus. Mijn lichaam reageerde namelijk normaal en ik viel niet flauw of iets ondanks de te lage ijzers. Uiteindelijk vertelde de gynaecoloog ook nog dat mijn bekken heel smal is waardoor Zaya dus met geen mogelijkheid kon indalen met haar grootte. Ondanks dat ik de reden wist heb ik me nog heel lang gevoeld alsof ik gefaald heb. Dit is natuurlijk niet, dat weet ik inmiddels ook wel, maar toch had ik dat gevoel enorm erg.
Mijn herstel ging ook niet heel snel en ik heb echt nog veel last en pijn gehad maar dan keek ik weer even naar Zaya en was ik het zo weer vergeten.
Ik sta echt versteld van wat een vrouwenlichaam allemaal kan en te verduren krijgt tijdens een zwangerschap/bevalling.
Ik kan 1 ding nog zeggen.
Jouw lichaam is 9 maanden lang het huisje geweest van jouw kleintje. Daar heeft een klein mini erwtje kunnen groeien in een echt mensje. Alles doet jouw lichaam en dat is het mooiste wat er is!
Omarm je lichaam, of het nu een keizersnede of een natuurlijke bevalling is.
Liefs,
Nadeche
