Vrijdag 11 december om 14:50 uur stond mijn tweede monitor-afspraak met mijn gynaecoloog ingepland. Sinds ongeveer een week had ik steeds meer last van harde buiken, maar op deze dag voelt het nét wat anders. Ik kon het natuurlijk iets beter aanvoelen wanneer het echt zou starten omdat het mijn tweede zwangerschap was. Vandaag had ik dit gevoel, op de dag van mijn afspraak met de gynaecoloog.
Samen met Mitch, mijn vriend ging ik naar de praktijk. Helaas is hij geen enkele keer kunnen meegaan naar binnen maar het feit dat hij daarbuiten op mij wachtte betekende al heel veel. Tijdens mijn vorige zwangerschap deed ik alles alleen en was het nog afwachten of Mitch bij de bevalling zou kunnen zijn. Nu was hij door omstandigheden de laatste twee maanden van de zwangerschap thuis, waar ik enorm dankbaar voor ben.
Na een half uur aan de monitor kreeg ik te horen dat alles er goed uitzag. Er waren duidelijk merkbare harde buiken te zien en ook haar hartslag was goed. Omdat ik aangaf dat ik me anders voelde, alsof het was gestart, ging ze mijn ontsluiting controleren. En ja, 3 centimeter! Toen ik dit te horen kreeg, kreeg ik het meteen warm vanbinnen. Mijn gevoel werd bevestigd en nu wist ik gewoon dat ons meisje er echt aankwam. Mijn gynaecoloog zei me nog rustig te blijven omdat het nog een aantal dagen, tot zelfs een week, kon duren. Ik knikte begripvol maar wist vanbinnen dat we haar dit weekend nog zouden ontmoeten.
Onderweg naar huis zei ik enthousiast tegen mijn vriend dat ze eraan kwam en dat we mijn mama en beste vriendin op de hoogte moesten brengen. Zij zouden ons helpen met het opvangen van ons oudste dochtertje. We gingen naar huis en zaten nog even rustig op de bank met z’n drieën, nog even genieten van dit moment. Toch voelde ik steeds meer, of waren dit de zenuwen?
Ondertussen was het 18:00 uur. Ik was heel de tijd met mijn vriendin aan het appen terwijl Mitch nog even een dutje deed. Ik heb deze man nog nooit stress zien hebben, wat moet dat heerlijk zijn! Veel honger had ik niet maar Mitch bedacht toch dat het beter was dat we even rustig wat aten, dus bestelden we iets van het Turkse eethuis om de hoek. Ik kon echt niet aan eten denken en werd steeds zenuwachtiger. Mijn vriendin voelde de bui hangen en vertrok uit voorzorg al naar ons met haar logeertas.
Na een half uurtje was ze er en stond ik klaar om naar het ziekenhuis te vertrekken. Ik voelde steeds meer weeën en wou zeker zijn door een controle. Moest je het jezelf afvragen, dat lekkere broodje falafel hebben wij dus nooit gezien.
Rond 19:30 uur kwamen we toe op de kraamafdeling in het ziekenhuis. Na een snelle controle werd beslist dat ik mocht blijven. Ik had op dit moment 4 centimeter ontsluiting. Ook moest ik een Corona-test laten doen. De verpleegster stak het staafje zo diep in mijn neus dat ik dacht dat ze bijna mijn hersenen raakte. Ik was al eerder getest geweest, maar nooit zo pijnlijk. Dit keer had ik er zelfs een bloedneus van. In combinatie met de weeën is leuk natuurlijk anders.
Gelukkig mochten we hierna even tot rust komen op de kamer. Ik lag op het ziekenhuisbed met de monitor om en keek tussen de weeën door naar The Voice Senior. Mitch was op zijn beurt klaar voor poging twee tot eten bestellen, pizza! Normaal gesproken mijn favoriete junkfood maar nu hield ik het slechts bij 1 stukje.
Een paar uren gingen voorbij en ze kwamen nog eens controleren hoe het met de ontsluiting zat. Geen vooruitgang… De vroedvrouw zou even naar de gynaecoloog bellen om te overleggen.
Rond 21:30 uur kwam ze terug naar onze kamer. Omdat er sinds 15:00 uur slechts 1 centimeter ontsluiting bij was gekomen kwam het volgens hen maar traag op gang. Daarom stelde ze ons twee dingen voor; Óf we gingen weer naar huis om daar verder te ontspannen en eventueel een dutje te doen (say what?) óf ze zouden mijn vliezen breken om het proces te versnellen. Ze liet ons weer even alleen om te overleggen.
Mitch legde de keuze uiteraard bij mij en steunde me in mijn gevoel. Alleen was dat gevoel erg dubbel. Ik wou eigenlijk helemaal niet naar huis. Ons meisje kwam eraan en dit kon ik wel duidelijk voelen. Vliezen breken was ik ook geen voorstander van, omdat dit bij mijn vorige bevalling ook pas erg laat vanzelf gebeurde (vlak voordat ik zou gaan persen). Daarom kozen we ervoor om toch naar huis te gaan.
Ik ben van nature best een harde tante, niet kleinzerig en kan pijn ook goed van me afbijten. Ik denk dat ik daarom in zo’n situatie verkeerde signalen kan geven aan andere mensen. De vroedvrouw dacht vast “die ziet er nog goed en helder uit, de baby laat vast nog even op zich wachten”. Ze gaf me het advies om thuis even te proberen om wat te slapen of een warm bad te nemen.
Onderweg naar de auto moesten we toch een aantal keer stoppen zodat ik mijn weeën kon opvangen. Ik weet nog dat ik steeds tegen Mitch zei “waarom mag ik niet gewoon blijven?”.
Ik ben enorm bijgelovig en ben er dus van overtuigd dat bepaalde dingen gebeuren als teken/raad voor iets. En daar had je het. We zaten in de auto en wilden de garage uitrijden, maar kregen op geen enkele manier de hefboom omhoog. We hebben zeker een paar minuten staan proberen met ons parkeerticket, waarna Mitch de helpdesk heeft gebeld. “Zie je, we mogen niet naar huis!” zei ik nog.
Omstreeks 22:30 uur kwamen we thuis toe. Tegen die tijd waren mijn weeën echt heftig. Mijn vriendin kwam nog even dag zeggen vanuit de logeerkamer. Ik herinner haar woorden nog goed “hoe kunnen ze jou zo terug naar huis sturen?”.
Toch ging ik naar onze slaapkamer. Mitch haalde een yogamatje voor me en legde dit voor de verwarming neer. Ik herinner me dat ik om de paar minuten aan de bedrand hing wanneer er weer een wee kwam. Tot slapen of een ontspannen bad nemen ben ik dus zeker niet geraakt.
Het was genoeg! Ik riep Mitch met de woorden “ik kan niet meer, dan maar vliezen breken als het nu nog niet op gang is gekomen!”. Ik denk dat we zo’n half uur in de slaapkamer zijn geweest.
We gingen weer naar beneden en ik ging op de trap zitten om mijn schoenen aan te doen. Net op dat moment kwam mijn vriendin afscheid nemen. Nu kwamen we echt niet terug zonder ons kleine meisje.
Dat afscheid was iets anders dan verwacht. Ik verraste haar met een golf aan water en riep terwijl “Mitch, mijn vliezen zijn gebroken! We moeten NU gaan!”. Mijn vriendin nam snel wat handdoeken en ik liep met mijn schoenen open naar de auto. Dit deed ik met een handdoek tussen mijn benen. Mijn legging was helemaal nat van het vruchtwater en tijd voor een outfitchange was er echt niet. Natuurlijk is dit ook het laatste waar je op dat moment aan denkt.
In de auto kwam wee na wee en ik voelde een enorme drang om te persen. Ik probeerde me in alle mogelijke posities te wringen om het zo comfortabel mogelijk te maken, maar het ging gewoon niet meer. Gelukkig was het ziekenhuis in zicht. Mitch zocht de ingang van de spoed maar kon deze door verbouwingswerken niet in 1,2,3 vinden. We reden steeds rondjes tot, zo helder ik nog was, ik me plots een bordje herinnerde met een pijl op. In een sneltempo racete Mitch ons hierheen en eindelijk was de ingang zichtbaar. Zonder nadenken trok ik de deur van de auto open en rende ik naar binnen. Mitch zou de auto snel parkeren en mijn ziekenhuistas uit de koffer halen.
Aan de balie zat een man die me, volgens mijn weten, zeker herinnerde van een paar uur geleden. Hij vroeg me naar mijn ID voor het aanmelden. Ik was bijna niet meer in staat om te praten maar toch probeerde ik hem uit te leggen dat ik hier nog geen twee uur geleden ben weggegaan en dat ik mijn ziekenhuisbandje nog om mijn arm had. Ik bleef maar herhalen dat ik NU moest bevallen.
Eindelijk was Mitch daar. Op dit moment hing ik letterlijk aan de balie en voelde met mijn hand tussen mijn benen. “Mitch ze is er, ik kan haar voelen!” riep ik toen ik hem zag. Ik moet zeggen dat mijn oerinstinct op dat moment écht naar boven kwam.
Zonder enige schaamte vroeg ik Mitch mijn legging naar beneden te trekken “voel, ze is er!”. “Ja ze is er, ZE IS ER” riep hij luidkeels en hij schreeuwde tegen de spoedartsen dat er iemand moest komen. Helaas was er op dit moment weinig personeel te zien, tot er een arts naar ons toe rende.
“Oke mevrouw, bij de volgende wee ga je gewoon heel hard persen” zei ze. Dat duurde niet lang. Ik voelde op dit moment alleen maar opluchting. Eindelijk mocht ik aan mijn gevoel toegeven, loslaten en drukken wanneer ik de nood voelde. En zo was er na 1 keer persen het hoofdje uit. De spoedarts controleerde of er geen navelstreng rond haar nekje zat en zei me dat ik opnieuw mocht persen wanneer er een volgende wee kwam.
Enkele seconden later was ze daar. Opgevangen door Mitch en een spoedarts in het gangpad van de spoedafdeling. Ik kwam even bij terwijl ik (ja nog steeds) aan de balie hing. Voor ik het wist stond er wel 10 man personeel rondom ons. Een paar artsen controleerden of alles oke was en zochten wat lakens om haar warm te houden. Alles wat ik op dat moment wou en ook constant uitriep was “Ik wil ze vasthouden!”.
Al snel werd voor ons een bed op wieltjes gehaald waar ik op mocht gaan liggen en dan eindelijk ons meisje in mijn armen mocht sluiten. Dit was zo’n mooi moment waardoor alles om me heen op de achtergrond vervaagde.
Ook daar was de vroedvrouw eindelijk. Diezelfde vroedvrouw die me twee uurtjes geleden naar huis stuurde. “Dat is snel gegaan hè”. Eigenlijk had ik langs haar kant een verontschuldiging verwacht maar ach, ons meisje is hier en ik heb een geboorteverhaal waar we het nog jaren over zullen hebben.
Daar lagen we dan samen op het bed. De vroedvrouw en een arts rolden ons naar de kraamafdeling. Ik herinner me nog goed dat ze met een luier een mutsje geïmproviseerd had om haar hoofdje warm te houden.
Toen we aankwamen op de afdeling keek ik naar de klok, 00:11 uur. “Hoelaat is ze eigenlijk geboren?”. Mitch stelde voor om er maar 00:05 uur van te maken, dat vond hij mooi. Wie weet was het wel klokslag middernacht, niemand zal het ooit weten.
Aangekomen op de verloskamer kwam ook mijn gynaecoloog binnen. “Sorry dat ik te laat ben” zei ze lachend. Ik moest nog van de placenta bevallen en werd ook snel gecontroleerd.
Hierna mochten we, net zoals bij mijn vorige bevalling, rustig bekomen op de kamer en genieten van ons kleine wonder.
De volgende dagen werd ik door elk personeelslid aangesproken met “Ah jij bent die van de spoedbevalling” en kreeg daarna veel complimenten en grappige reacties. Dit is ook precies hoe ik het heb onthouden. Een grappig verhaal waar ik heel trots op ben. Hopelijk is ook Nalia later trots op hoe mama en papa haar ter wereld hebben gebracht.
Ik hoop dat mijn verhaal een duidelijk voorbeeld mag zijn van hoe alleen jij zélf je eigen lichaam kan aanvoelen en dat je hier ook echt naar moet luisteren.
Ik heb wel eens gedacht dat ik had moeten weigeren toen ze me naar huis wilden sturen. Maar nee, het is precies gelopen hoe het moest lopen en het heeft ons als familie alleen maar sterker gemaakt. Wat een verhaal en wat een beloning, mijn Nalia.
Veel liefs,
Roxanna
