Ik weet nog goed dat we met 7 weken naar het echocentrum in Fijnaart reden. Ik was nerveus en mijn hart bonkte in mijn keel. Zou alles goed zijn? Klopt het hartje wel? Mijn man was vrij rustig en zag gelukkig weinig beren op de weg. Dit hielp mij om iets rustiger de eerste echo in te gaan.
Ik lag op de tafel en de echoscopist nam een kijkje in mijn baarmoeder. Al vrij snel zag ze een kloppend hartje. Wat een opluchting! Ik werd er emotioneel van en pinkte een traantje weg, terwijl ik mijn man opgelucht zag glimlachen. De echoscopist vertelde dat zij nog even de rest van mijn baarmoeder wilde checken. Ze verschoof het apparaat van links naar rechts en van boven naar beneden. Al snel werd het muisstil. Allemaal zagen we nog iets verschijnen op het scherm voor ons. Ik wist even niet wat ik er van moest denken.
Na voor mijn gevoel een uur, vroeg de echoscopist ons of wij ook zagen wat zij zag.. ‘Gefeliciteerd, het is een tweeling’ riep ze uit! ‘ Kijk ze zitten, Sjors en Sjimmy’. Ik was in shock, een tweeling!?! Die zag ik niet aankomen, omdat het verder ook niet in onze families voorkomt. Twee vruchtjes met ieder een eigen vruchtzak en één gezamenlijke placenta: een monochoriale diamnotische tweeling. Een eeneiige tweeling is dus ook niet erfelijk, maar ontstaat door een deling van de bevruchte eicel.
Op de weg naar huis sloeg de paniek bij mij toe. Ik begon te huilen en vroeg me af of mijn reactie wel normaal was. Gelukkig verzekerde de echoscopist ons dat het heel normaal is als je je een hoedje schrikt. Eenmaal thuisgekomen hebben mijn man en ik samen de hele middag op de bank gezeten. We konden het niet geloven. We zouden een gezin van vier worden.
Na enkele weken wennen aan het idee konden we het steeds beter een plekje geven. Ik voelde mij eigenlijk vrij goed. De misselijkheid begon pas in week twaalf en duurde ongeveer tot week zeventien. Verder was ik moe, maar niet in abnormale zin. Wel had ik erg last van mijn bekken al vroeg in de zwangerschap.
Vele echo’s volgden. Om de twee weken gingen we naar het ziekenhuis voor een uitgebreide echo en een gesprek met de gynaecoloog. Alles werd nauwkeurig bijgehouden, omdat de kindjes één placenta delen. Dit brengt de nodige risico’s met zich mee en dat veroorzaakte zo nu en dan flink wat angst bij mij en mijn man. Zo werden wij bij 26 weken overgezet op een high risk zwangerschap en ik kreeg toen nog meer echo’s! Dit zorgde er bovendien helaas voor dat we vrij snel van onze ‘wolk’ werden geschopt.
Inmiddels zijn we bijna 34 weken zwanger en kan ik eindelijk wat meer genieten van de zwangerschap. We zijn uit de heftige risicozone, al weet je natuurlijk nooit iets zeker! Veel mensen dachten niet dat we de kindjes zo lang konden dragen. Één van de kindjes is wel wat groter dan de ander. De oorzaak hiervan is een ongelijke verdeling van mijn placenta. De artsen denken dat de kleinste in ieder geval genoeg voedingsstoffen binnen krijgt om in zijn eigen lijntje te groeien. Dit is dus ontzettend fijn.
Ik heb zoals de meeste zwangere vrouwen last van de bekende kwaaltjes. Het grote gewicht van mijn buik drukt op mijn bekken en dit doet behoorlijk zeer. Ook lukt het mij niet meer om de trap op en af te lopen zonder te hijgen. Naast een gekneusde rib door het schoppen van één van de kleintjes en de lichamelijke ongemakken mag ik niet klagen. Ik besef me hoe gezegend we zijn dat we twee kindjes mogen krijgen.
De bevalling komt nu steeds dichterbij. We weten nog niet of het een keizersnee of een natuurlijke bevalling wordt. Natuurlijk vind ik het enorm spannend nu de eindstreep in zicht komt. Sterker nog, het kan zelfs gebeuren onder het schrijven van deze blog..
Mocht mijn bevalling na 36 weken niet vanzelf op gang komen dan word ik ingeleid. De koek is na 36 tot 37 weken letterlijk op voor de kleintjes. Dit betekent, dat ze sowieso tot de vroeggeboren kindjes horen (tot 37 weken). Ik hoop in ieder geval dat ze nog even blijven zitten, zodat ze een zo goed mogelijke start kunnen maken. Ondertussen probeer ik nog even van de rust te genieten in huis, want straks zal het een stuk gezelliger, maar ook drukker worden!
Liefs,
Jill Kleinjan
Volg Jill haar verhalen en ervaringen op www.jillsblog.life
