Ik wou zo graag moeder worden.
Vanaf mijn 16de wist ik al dat als ik ooit een dochter kreeg dat ze Sophie zou heten. Mijn tweede naam is namelijk Sophie en los daarvan vond en vind ik het zo’n leuke meisjesnaam. Mijn Sophie’tje, ik zag het altijd al helemaal voor me!
Uiteindelijk werd ik 10 jaar later zwanger, van een dochter! Mijn geluk kon niet op. Dit is waar ik altijd al van gedroomd heb.
Vlak voor de gender revealparty kneep ik hem wel even. Wat als het een jongetje is? Ik weet niet eens een naam en wat moet ik dan met alle kleding en spullen die ik vanaf mijn 16de al verzamel? Natuurlijk, het allerbelangrijkste is een gezond kind. Maar ja, ik had een voorkeur en daar kom ik voor uit.
Met een jongentje waren we net zo blij geweest al weet ik gewoon niet wat mijn reactie dan zou zijn geweest. Joeri had een jongen geweldig gevonden. Dat snap ik ook wel, al kan die met Sophie ook voetballen.
Zoals jullie misschien in mijn voorgaande blogs hebben gelezen verliep de zwangerschap goed. Buiten alle standaard kwaaltjes om natuurlijk. De bevalling naar omstandigheden ook wel, maar daarna…
Je leest hier wat er in de eerste weken met Sophie is gebeurd.
Toen we in Slowakije aankwamen besefte ik pas in wat voor een rollercoaster ik terecht was gekomen. Toen kwam de klap eigenlijk pas binnen. Ik had in een soort roes geleefd. In het ziekenhuis was ik natuurlijk emotioneel en merkte ik ook wel al dat ik me niet heel goed voelde. Dat hoorde bij het moederschap dacht ik dan, want dat werd mij ook verteld.
Ik werd onzeker over mezelf maar ook over het moederschap. Doe ik het allemaal wel goed? Ben ik wel een goede moeder? Ben ik wel een goeie partner? Ben ik wel een goeie vriendin voor mijn vriendinnen? Ik begon echt aan alles te twijfelen. Ik voelde me vooral ook eenzaam terwijl ik iedereen om me heen had.
Ik besefte dat ik niet gelukkig was en vroeg mezelf soms ook af. “Is dit nou het geweldige moederschap waar iedereen het over heeft?” Ik zag ook overal van die geweldige insta posts en lieve teksten van moeders over hun kinderen. Dat deed soms pijn, want waarom kan ik dat niet zeggen over mijn eigen kind of over mezelf.
Dit is waar ik altijd van gedroomd heb, maar waarom ben ik dan niet gelukkig? Heb ik gefaald? Nu al, ze is net geboren…
Wat is dit zwaar zeg! Word ik ooit nog gelukkig? Komt het ooit nog goed met me? Kan ik ooit gaan genieten van mijn dochter en alles daar omheen?
Ik wou ook zo graag borstvoeding geven, die verbintenis leek mij het aller mooiste wat er was. Het lukte niet. Wat deed ik verkeerd? Doe ik het nu al verkeerd als moeder? Nou dat heeft dan veel goeds te betekenen. Vragen die ik mezelf elke dag wel een paar keer afvroeg met de tranen rollend over mijn wangen.
Nu na 2,5 jaar voel ik me weer gelukkig, ik straal weer en geniet van het leven en vooral van Sophie! Soms kan ik het me niet eens meer voorstellen van wat er allemaal is gebeurd. Alle angst die we hadden. Zal ze ooit kunnen praten? Nou, praten en brabbelen kan ze als de beste en de volumeknop staat altijd op maximaal.
Al is de peuterpuberteit momenteel ook echt een uitdaging, probeer ik van alle kleine dingen en de mooie momenten te genieten!
Voel of voelde jij je het zelfde en wil je hierover praten? Je bent niet alleen! Stuur mij dan een bericht op Instagram of mail naar charlotte@momsjourney.nl
