Loslaten is houden van. Nu Sophie naar de kinderopvang gaat merk ik hoe moeilijk maar ook hoe belangrijk het is, voor de ouders en voor het kind.
Het is oké om je er verdrietig over te voelen. Deze mama heeft namelijk ook gewoon gehuild! Deels uit emotie maar ook van blijdschap dat ze het zo goed doet zonder mama in de buurt. Het gevoel dat je thuiskomt met een lege kinderwagen voelde de eerste keer zo vreemd. Ik voelde me zo leeg en incompleet.
In Slowakije hebben wij geen familie. Vrienden komen en gaan omdat het ook allemaal expats zijn. Het eerste levensjaar van Sophie was Roxanna en haar gezin er gelukkig nog wel, maar toen die weer terug naar België gingen viel mij dat heel erg zwaar. Mijn beste vriendin in Slowakije en haar dochter die van Sophie, vielen opeens weg.
Ook hadden we nog strenge corona regels en waren alle speeltuinen dicht. Mensen mochten eigenlijk niet eens over straat. Gelukkig hadden wij Coco en mochten we die wel uitlaten.
Toen besefte ik dat als de regels het weer toelaten Sophie naar de opvang moest. Zo komt ze weer meer onder de andere kinderen en is ze niet vastgeplakt aan mama. We waren er ook allebei klaar voor.
24/7 met je kind vond ik de afgelopen twee jaar echt heel pittig. Ik kon niet de deur achter me dichtgooien en even mijn gedachten ergens anders op zetten. Mama stond/staat altijd aan. Vooral het eerste jaar was ik mezelf een beetje verloren. Soms denk ik wel dat het onderschat wordt, want wij (moeders in het buitenland) willen juist heel graag werken, maar de mogelijkheden zijn er niet altijd. De opmerkingen met wees blij dat je niet naar je werk hoeft, doen pijn.
Ik wou zo graag iets doen, iets voor mezelf. Voelen dat je ertoe doet en niet alleen moeder bent. Hier een baan vinden is heel lastig. Ik heb toen we hier 6 jaar geleden kwamen wel een paar sollicitaties gedaan maar het is hier heel anders dan in Nederland. Toen ben ik begonnen met speenkoorden maken, wat uitgroeide tot een webshop met baby musthaves in combinatie met mijn blogs.
Mijn ultieme droom is een eigen winkel, maar omdat nu op te zetten in Bratislava is heel lastig. We hebben namelijk geen idee hoe lang we hier nog blijven. Zelf denk ik dat wij binnen nu en 2 jaar gaan verhuizen, maar dat heb ik wel vaker gedacht. Soms is het wel vervelend dat wij de touwtjes niet in eigen handen hebben en ik volledig afhankelijk ben van Joeri zijn carrière. We, naja vooral ik zeg altijd “na Joeri’s carrière is het mijn tijd om mijn droom te volgen en wordt hij huisvader”.
Gelukkig hebben ze in Bratislava verschillende internationale scholen. Wij hebben gekozen voor een Montessori Kindergarten. Hier wordt ook volledig in het Engels les gegeven. Ze bouwen het rustig op om zo geen negatief gevoel te ontwikkelen. Het kind staat vooral centraal. Via een camera kan je ook kijken in de klas van je kind. Zelf heb ik deze app één keer gedownload en gelijk weer verwijderd.
Zo ging Sophie een aantal keer wennen in haar klasje, waarbij ik nog even bij haar bleef. Ze deed het zo goed dat ik na 2 keer een uurtje wennen al weg mocht gaan. Wel graag in de buurt, want als ze dan huilen kan je er gelijk weer naar toe.
Al wonen wij op nog geen 10 munten lopen van de school, ging ik toch naar het cafeetje om de hoek. Zo konden we er allebei aan wennen en dat vond ik wel een heel fijn gevoel.
Sophie gaat nu drie ochtenden in de week van 8:30 uur tot 12:00 uur.
Het voelt heel gek, ik heb opeens weer tijd voor mezelf. Tijd om te doen wat ik wil. Tijd om de klusjes te doen die ik maanden geleden al had moeten doen. Het allerbelangrijkste, weer tijd voor elkaar. Tijd samen met Joeri, zonder Sophie.
Het eerste wat we gingen doen, na mijn eerste hardlooprondje sinds maanden, was de kledingkasten uitruimen. Achteraf moest ik daar zo om lachen.
Gister ging Sophie helaas voor het eerst huilend naar binnen. Ook dit hoort bij het proces, hoe pijnlijk dat ook is. Dit hoort erbij.
Ik ben zo benieuwd naar jullie verhalen. Wanneer gingen of gaan jullie kinderen naar de opvang/school? Hoe voelde jij je toen?
Liefs,
Charlotte
