Als moeder heb ik wat spontaniteit moeten inleveren. Vooruitplannen is na bijna 2 jaar toch wel een tweede natuur geworden. Mijn dagelijks ritme met Sophie geeft op een fijne manier structuur aan onze dag. Ook zorgt dit ritme ervoor dat iedereen voldoende rust krijgt en maximaal van elkaar kan genieten. Het voelt nu heel natuurlijk maar voordat wij de vruchten konden plukken van een vast ritme, heb ik hier veel energie in gestoken. Maar het is ook gezellig en belangrijk om samen grote momenten te beleven. Op goed geluk maar met de angst voor een jengelende en hangerige peuter op mijn netvlies, gooide wij dus voor één avond alles om. En dat terwijl we de dag erop een langere autorit naar Kroatië voor de boeg hadden.
Op zaterdagavond werd het team van Joeri na hun laatste wedstrijd van het seizoen gehuldigd in het Tehelné pole stadion in Bratislava. Na een seizoen dat door corona vooral teleurstellingen leek te brengen, was de Slowaakse landskampioen titel toch een mooie afsluiter waar ze samen hard voor hebben gewerkt. Natuurlijk wilde Joeri dit moment samen met Sophie en mij delen.
Sophie gaat normaal gesproken om 19:30 naar bed en de wedstrijd begon om 19:00. Voor wie totaal niet geïnteresseerd is in voetbal: een wedstrijd duurt 2 x 45 minuten met daartussen 15-30 minuten rust. De kans dat we voor 22:00 thuis zouden zijn was nihil. De hele dag, inclusief Sophies middagdutje, moest dus helemaal om.
Vanaf het moment dat ik met Sophie vanuit het ziekenhuis kwam heb ik haar een vast slaapritme aangeleerd. Toen ze overdag nog niet in haar ledikant wilde slapen ging ik elke dag op dezelfde tijden naar buiten zodat ze in de kinderwagen kon slapen en alvast kon wennen aan het ritme. Sophie krijgt ook altijd op gezette momenten haar eten en snacks. Nu ben ik hierin de laatste tijd iets relaxter in geworden en laat ik de dagelijkse gang van zaken ook een beetje afhangen van de dag en het weer. Het avondeten staat wel bijna elke avond om stipt 17:30 voor haar klaar.
Los van het ritme was ik ook bezorgd over alle mensen in het stadion. Door de corona pandemie hebben wij heel weinig mensen gezien en alle mogelijk drukke plekken vermeden. Er mochten maar 500 mensen in het stadion (terwijl er plek is voor 22,500). Het geluid in een stadion is natuurlijk ook intens. Toen Sophie nog een baby was gingen we vaak naar Joeri kijken. Ze had dan altijd haar speciale koptelefoon op en sliep ze overal doorheen.
Ondertussen waren wij al meer dan een jaar niet in het stadion geweest. Ik kon alleen maar gokken hoe Sophie op al die herrie en mensen zou reageren. Zou de combinatie van al deze indrukken te veel voor haar zijn?
Met klamme handen en een hoofd vol angst legde ik haar overdag 2x in bed. Na het eerste slaapje nam de spanning toe. Want wat als Sophie haar tweede slaapje zou weigeren? Dan konden we een leuke avond als gezin wel op onze buik schrijven. Gelukkig ging de voorbereiding goed. Sophie stribbelde wel wat tegen maar viel daarna in slaap. Voor het eerst in 6 maanden sliep ze 2 keer op een dag.
Bij het Tehelné pole stadion aangekomen kregen wij toegangskaarten voor de tribune met supporters. Heel gezellig als ik alleen of met vriendinnen zou zijn, maar niet te doen met een peuter. Normaal gesproken zitten wij in een lounge speciaal voor de families van Joeri’s team. Daar kan Sophie lekker rondrennen en ze kan ook naar binnen om op te warmen wanneer het koud is of om even bij te komen van de indrukken in het voetbalstadion. Ze hoeft dus niet 90 minuten bij mij op schoot te zitten, wat met een dreumes van 20 maanden, ook een hele strijd is. Daarnaast is het gewoon heerlijk om de kinderwagen met alle meuk dicht bij te hebben. Met grote tassen slepen doet niemand voor de lol.
Gelukkig kwam ik onze Hongaarse vriendin Emilia tegen. Samen durf je meer dan alleen en besloten om toch even te kijken of de lounge open was. Er stonden geen stewards of beveiligers en we liepen zo door. Beetje vreemd maar superfijn! Op 2 andere kindjes na had Sophie het rijk voor zichzelf. Ze kon lekker rondrennen en de trap was een groot succes. Tussendoor had ze nog wel even tijd om papa toe te juichen en het veld op te gaan om met de confetti te spelen. De kampioensbeker mocht ze helaas niet mee naar huis nemen maar de Joeri’s medaille glom ook mooi. Dus het ekstertje was uiteindelijk toch tevreden.
De laatste horde van een mogelijke nasleep was de autorit naar Kroatië. Sophie is dol op autorijden (vooral de lampjes en muziek in de auto) maar door de pandemie hebben we het afgelopen jaar weinig lange(re) ritten gemaakt. Toch heeft ze het tijdens deze autorit van bijna 6 uur super goed gedaan. Ze was wat huileriger dan normaal en ze heeft 1,5 uur in de auto geslapen (doet ze normaal niet) maar het viel mij ontzettend mee. Omdat ze in de auto wat vroeger dan normaal ging slapen hebben we ‘s avonds wat meer video’s gekeken op de tablet. Zo hebben we het zonder al te veel moeite tot haar normale bedtijd gered. Het moment waarop ik wist dat het was gelukt en dat we de volgende dag ons normale ritme weer konden aanhouden, viel er toch wel een kleine last van mijn schouders. Sophie lag lekker te slapen en onze vakantie was begonnen.
Het was voor mij toch een spannende ervaring dus ik ben ontzettend benieuwd om te lezen hoe jullie hier mee omgaan! Houden jullie ook een vast dagritme aan of juist niet? Tips en tricks voor een volgende keer zijn meer dan welkom!
Om 22:30 uur lag ze heerlijk in der bedje. De nacht was zoals te verwachten onrustig en ze kwam evengoed de volgende ochtend om 07:00 uur. Wat normaal voor Sophie om 06:00 uur is. Dus ik mag eigenlijk niet zeuren om het uurtje uitslapen, al voelde dat niet zo.
Tijdens de autorit naar Kroatië heeft ze het super goed gedaan. Ze was wel meer huiliger dan normaal en misschien vanwege de dag ervoor heeft ze 1,5 uur geslapen in de auto. In de auto slapen is iets wat Sophie normala gesproken niet doet. Het was een vroeg slaapje, dus in de avond was het iets meer ipad kijken, dan normaal en op de normale tijd weer naar bed.
Ik ben zo benieuwd hoe jullie hier mee omgaan? En of jullie misschien wat tips hebben voor een volgende keer?
Liefs,
Charlotte
