Al mijn hele leven lang is mijn gewicht een rode draad. Te dik en dan weer te dun. Ik heb tijdens mijn zwangerschap lekker alles laten gaan en nergens over nagedacht. Ik was ook veel alleen dus je doet en eet vooral waar je zelf zin in hebt. Natuurlijk merkte ik zelf ook wel dat, naast Sophie die in mijn buik groeide, er ook wat extra kilo’s bijkwamen. Dat komt na de bevalling wel weer goed, dacht ik dan.
Toen ik 40 weken zwanger was stond ik bij mijn vriendin Maxime op de weegschaal. 99,9 kg woog ik. We moesten lachen en zeiden gelijk “nou, dat wordt dus 9 september bevallen”.
Dit betekende dus ook dat ik al ruim 25 kg was aangekomen. Niet wetend dat ik nog wel even te gaan had totdat ik moest bevallen. Hoeveel ik exact woog zullen we nooit weten, maar toen ik na mijn bevalling op de weegschaal stond woog ik 94 kg. Ik schrok echt en wist dat er iets moest gebeuren. Met mijn voedings- en sportachtergrond moest dat wel goedkomen dacht ik.
Ik heb werkelijk waar alles geprobeerd. Van sap kuren tot intensieve trainingen. Ik kwam niets verder en werd er alleen chagrijnig en onzeker van.
Ik ben nog naar de huisarts geweest omdat ik ook nog vaak harde buiken had. Daar kreeg ik als antwoord “probeer ervoor te zorgen dat je stress minder wordt”. Ik zei letterlijk tegen hem “Ik kan moeilijk mijn kind weg doen hé?” Hij lachte en wenste me een fijne dag.
Wat als het er nooit meer af gaat? Wat als het me gewoon echt niet lukt?
We gingen toen Sophie 3,5 maand was op vakantie naar Dubai en ik ben nog nooit zo onzeker over mijn lichaam geweest. Als iemand naar me keek dacht ik gelijk dat ze dachten dat ik alweer zwanger was. Ik zat zo niet lekker in mijn vel en was constant bezig met wat andere mensen van mij dachten. Ik heb één keer een bikini gedragen en die verruilde ik gelijk weer voor een badpak nadat ik de foto’s van mezelf zag. Wat had ik toen graag tegen mezelf gezegd, het komt wel goed, je hebt wat meer tijd nodig. Het maakt helemaal niet uit, je bent prachtig zoals je bent!
Op instagram zie je moeders voorbijkomen die net zijn bevallen en gelijk weer slank zijn. Ik heb zelf ook van die prachtige vriendinnen waarvan je niet ziet dat ze al kinderen hebben gehad.
Zelf had, en heb ik nog steeds, echt een strijd met de zwangerschaps kilo’s. Soms krijg ik ook het gevoel dat het een strijd is onderling. Elke moeder is prachtig op der eigen manier en dat moeten we respecteren!
Toen Sophie 1,5 jaar was begon ik pas echt af te vallen. Het leek wel alsof mijn lichaam die tijd nodig had. Ik begon weer met drie keer in de week hardlopen. Daarnaast doe ik visionbody, wat je kan vergelijken met EMS trainingen. Dat houdt in dat je hele lichaam onder stroom staat en de trainer het dus zwaarder kan zetten. Ik vindt het geweldig en het duurt maar 20/30 minuten.
Het lichaam van tijdens mijn modellen carrière zal ik natuurlijk nooit meer terugkrijgen maar dat wil ik ook niet, ik was 18. Ik wil een lichaam waarop ik trots ben en kan zeggen “ja, dit ben ik”. Al ben ik nu al super trots op mezelf en zit ik weer helemaal lekker in mijn vel, wil ik nog van die laatste 5kg af.
Wij moeders vragen zoveel van ons lichaam. Geef jezelf de tijd die je nodig hebt en voel je niet schuldig. Kijk naar wat voor wonder er in jouw lichaam heeft gewoond en gegroeid. Daar kunnen we allemaal zo trots op zijn!
Liefs,
Charlotte
Je ben een sterke vrouw en moeder!! Super dat je zo open ben hier over. Mijn vrouw heeft twee miskramen gehad en de kiloos die ze rbij heeft gekregen gaan ook niet vanzelf weg, hoe ze ook sport en diët. Ik blijf haar mooi en knap vinden. Soms mogen vrouwen in deze fase van hun leven wel een trots zijn op de mogelijkheid die ze hebben. Kinderen ontwikkelen en baren.
Dank je voor je verhaal Charlotte!!
Xxx Marco, je ouwe teammaatje
Lieve Marco, Bedankt voor je reactie. Wat vreselijk om te lezen over de miskramen, mijn gedachten zijn bij jullie! Wat mooi dat je zo over je vrouw denkt! Wij vrouwen mogen zeker meer trots op onzelf zijn. X