Veel van jullie zullen denken, nou meid dat is geweldig! Maar eigenlijk wil ik helemaal niet terug naar Nederland. Wij wonen nu al 6 jaar in Bratislava (Slowakije) en zijn dus gewend aan het feit dat wij onze familie en vrienden moeten missen. Ook heb ik na al die jaren hier mijn draai gevonden en voel ik me hier echt thuis. Het heeft er heel erg bij geholpen dat wij onze hele inboedel vanuit Nederland hebben meegenomen naar Slowakije. Natuurlijk is het op bepaalde momenten heel zwaar geweest, maar dat kan het leven in Nederland ook zijn.
Wij hadden altijd tegen elkaar gezegd dat we nooit ergens heen zouden gaan voor een “half” jaar. Dat brengt namelijk altijd problemen met zich mee. Om nu voor 4 maanden naar Nederland te gaan en hier alles achter te laten voelt voor mij eigenlijk niet goed. Ook is er de angst dat we weer in Nederland zullen wennen en waarschijnlijk daarna weer naar het buitenland zullen gaan. Óf zelfs nog voor een jaar terug naar Bratislava. Het voelt gewoon allemaal zo gek.
Sophie heeft het hier zo naar haar zin op de kinderopvang en begint steeds meer Engels te praten. Hoe gaat zij er mee om als we straks weer opeens gaan verhuizen? Gaat ze dan naar een andere school? Kies ik dan voor Nederlands of Engels met het zicht op de toekomst? Leuk hoor zo’n vriend/ vader met zo’n baan.
Het maakt me weer onzeker en emotioneel. Zoveel mooie herinneringen en zoveel mooie mensen hier mogen ontmoeten, waarvan een paar nog echt tot mijn vriendinnen behoren. Sophie die al haar vriendjes en vriendinnetjes moet missen. We hebben de hele vakantie al alle namen van de kindjes moeten horen.
Bovenstaande tekst had ik geschreven toen er sprake was van verhuizing. We hadden toen eigenlijk besloten om het niet te doen. Ik was er dus ook al helemaal niet meer mee bezig tot dat we een telefoontje kregen.
We hebben uiteindelijk besloten om het toch te doen. Sophie van school gehaald, één koffer per persoon ingepakt en de auto volgeladen om de volgende ochtend aan te komen in Rotterdam.
We hebben 2,5 week doorgebracht in een hotel met hond en kind, was dat soms best wel afzien. Fijn om weer terug te zijn, maar ook gek. Ik vroeg mezelf vaak genoeg af waar we aan zijn begonnen.
Tijdens de eerste week in het hotel was Nederland nog in lockdown dus ook het eten moest op de kamer. Soms voelde het net als een gevangenis.
Inmiddels wonen we nu in het centrum van Rotterdam. Rotterdam is een onbekende stad voor ons, dus we moeten alles opnieuw ontdekken. Wat spannend, maar ook gek is.
Helaas voel ik me hier eenzamer dan toen we in Bratislava woonden. Daar hadden we onze voetbal familie. Het team bestond bijna allemaal uit spelers van buiten Slowakije. Je had dus alleen elkaar. Dat zorgde ervoor dat je sneller een band krijgt en je gezamenlijk veel leuke dingen doet.
Hier in Nederland heeft iedereen gewoon zijn eigen dingen en dat is ook logisch. Het leven is hier natuurlijk gewoon doorgegaan, al heeft het voor ons gevoel stil gestaan. Iedereen werkt bijna fulltime en heeft daarna nog de kinderen. In de speeltuin wordt ook minder snel contact gelegd.
Gelukkig hebben we vrij snel een kinderopvang voor Sophie kunnen vinden die ook nog eens volledig Engelstalig is.
Ik weet dat het allemaal tijd nodig heeft, maar dan zullen we weer weg gaan. Ik probeer te genieten van alles en ik heb eindelijk weer de rust gevonden om aan mijn blog en webshop te werken.
